কি লিখা যায়
জোনাকৰ চোতালত ৰূপালী হাঁহি নিগৰা সময়বোৰৰ সোঁৱৰণত

কি আছিল মোহাচ্ছন্ন দুপৰবোৰৰ ৰং
কেনে আছিল দু্ৰ্দান্ত আবেলিবেলাৰ গান

প্ৰত্যয়ৰ বাটেৰে ৰাতি হোৱা গধূলিবোৰ
সপোনৰ বোকোচাত খেলি খেলি পুৱা হোৱা নিশাবোৰ

আকাংক্ষাৰ বুলনিত সেউজ হৈ ৰ'ল
সেই পলবোৰ
আজীৱন বন্ধুত্ব উদযাপনৰ দিনবোৰ


...

কেতিয়াবা সকলো ৰুদ্ধ হৈ পৰে
সময়ো আনকি

সকলোতে বন্ধ বতাহৰ দুৰ্বাদল গুমগুমনি

অকলশৰীয়াই কিজানি
আহ্লাদিত পলবোৰ
যেতিয়া মাথো সোঁৱৰণি

বিমোৰ আত্মাৰ অচিনাকি কঁপনি
ক'ত হেৰাই জীৱন মৰুৰ সঞ্জীবনী
মোৰ চিনাকী লগৰী...

কণিকা



কেতিয়াবা শব্দহীন হ'ব খোজো
অগনন অভিমানৰ ভৰত
যেতিয়া কথাবোৰ অকথ্য হৈ পৰে

কেতিয়াবা জোনাকৰ বোকোচাত
কিছুপৰ নিৰলে জিৰাব খোজো
দৈনন্দিন জীৱনৰ বাস্তৱিকতাত
যেতিয়া সপোনবোৰে অনিস্ছাস্বত্তেও দহি মৰিব খোজে  

ক্ৰমাৎ অশৰীৰী ৰূপ ধৰা আবেগানুভূতিবোৰক
কেতিয়াবা আতোলতোলকৈ তুলি ধৰাৰ প্ৰয়াস কৰো
কিজানি সংগোপনে মনে মনে
মোৰ মনেও কাৰোবাৰ ওঁঠত হাঁহি বিয়পাব বিচাৰে 

কংক্ৰিটৰ এই জীৱনত
হেৰাই যোৱাত অভ্যস্ত হ'ব নোখোজো কেতিয়াবা
ফুল হৈ ফুলি সুবাস হৈ উৰি ফুৰাৰ হেঁপাহবোৰ
যেতিয়া ৰৈ যায় কেতিয়াবা

সেয়ে কিজানি থমকি ৰ'ব খোজো কেতিয়াবা
এটা উশাহৰ পৰা আনটো উশাহৰ বাটতে
যানোচা কেনেবাকৈ নিজৰে অচিনাকী হৈ যাওঁ কাহানিবা



বিৰাগ



সকলো আকাংক্ষা মৰহি থাকে
বিশৃংখল শব্দৰ ধাৰাসাৰ আক্রমণত
সেউজ সময়ৰ দস্তাবেজ মোহাৰ খাই যায়
তপত অশ্রুকণাৰ হিমশীতল আৱাহনত

বৰষাৰ ক্লান্তিত লাহেকৈ খহে
সপোনৰ অকণি আলয়
থানবান আগ্রহৰ ধূলিকণাত পৰি ৰয়  
তেওঁৰে ভাস্কর্য্য খোদিত এখন হৃদয়

এবেলিৰ মছগুল সময়ক সোধা নহয়
ভালপোৱাৰ এনাজৰিডাল ক’ৰ পৰা ক’লৈ বয়
সিক্ত প্রহৰৰ প্রসহনৰ মালিতাডাল যে
অনন্ত কাললৈ মুখৰ হৈ ৰয়

স্বর্প্নাত



অনুভৱবোৰক সোধা নহয়
মুর্হূত্ত কিছুমানক সাঙুৰি
হিয়াত আঁক খাই ৰোৱা ভাললগাখিনি
কেতিয়াও কিয় মোহাৰ খাই নাযায়

এয়া কিজানি দুৰন্ত হেঁপাহবিলাকৰে কৌশল
অতবোৰ বিশৃংখল আলাপৰ তীব্রতাৰ মাজতো
কিছু মুকতা যেন ক্ষণ যে আজিও পাহৰণি নহ’ল

গতিশীল সময়বোৰৰ সিপাৰেও ৰৈ থাকে
এআকাশ নীলাৰ প্রতিশ্রুতিসনা
কিছু সেউজীয়া সময়
কেতিয়াবা স্বপ্নাতুৰ হ’ব খুজিলেই সেয়ে
বাৰে বাৰে একেবোৰ কথাকে জুকিয়াই লঁও

পৃষ্ঠাবোৰ লুটিয়াই ল’লেই নোহোৱা হয়
ছন্দহীনতাৰ কঠোৰ ডাৱৰ
ক’ৰবাত যেন এখন বিলাসী হৃদয়
ক’ৰবাত এটা পূৰঠকৈ ধুনীয়া মন

বাটবোৰ ধুনীয়া হৈ পৰে
লঠঙা উশাহবোৰত জীৱনৰ সোৱাদ সৰে
কঙাল দিনবোৰৰ পৰিশেষত যেতিয়া মনটোৱে কেনেবাকৈ
একেবোৰ স্মৃতিৰে আঁতবোৰ
বাৰে বাৰে হেঁপাহেৰে বিচাৰে ।।

লাভা



আজিকালি শব্দবোৰ নিথৰ হ’ল জানা
অকণ দৰদী হ’ব খুজিলেই যে সকলোৱে আমনি পোৱা
আগতেই ভাল আছিল জানা
জীৱনৰ র্নিমোহ ধেমালিবেলা
এতিয়া যত চব আজে বাজে ছিৰিয়াছ কথা

তপ্ত সূৰুযলৈ মুখ কৰি আগুৱাবলৈ লওতেই
চকু ছাট মৰা এবেলা
তাৰ পিছত সকলো মৰূদ্যানৰ নিস্তব্ধ জয়াল নিশা

চকুৰ পচাৰতে পাৰ হৈ যায় প্রিয় বৰষা
দুৱাৰৰ সিপাৰে বাজি ৰয় জোনাকৰ অশৰীৰী মালিতা
প্রস্থৰ অনুভৱত তথাপিও মৃত হৈ ৰয় কবিতা একোটাৰ আশা

হেৰাই হেৰাই দিক হেৰুৱাই  তুমি নামৰ বিন্দুটোতে থিতাপি লোৱাৰ
কি এক উদভ্রান্ত পৰিক্রমা
সেয়াও এক বিমোৰ সময়ৰ বিধ্বংসী পৰিঘটনা

এতিয়া ক’ব খোজা কথাবোৰত ছন্দ মৰহাৰ আখৰা
অকণ সেউজীয়াৰ তৃষাত কিমানযে বাটকুৰি বোৱাৰ বেথা
তথাপিও নাজাগে দেখোন এপলক থমকি ৰোৱাৰ হেঁপাহ
কিজানি গোলকৰ সিপাৰে এদিন হাঁহি মুখে লগ হোৱাৰ কথা

স্বজাতি




এতিয়া ছাঁ হৈয়ে লুকাই ফুৰো উচন মৰিশালিত
নাজানো আমাৰ খোজবোৰ কাৰ অনুকৰণত আগবাঢ়িছিল
নাজানো আমি শুদ্ধ-অশুদ্ধৰ তুলাচনীত কাৰ ত্যাগেৰে ইশ্বৰক আঁকিছিলো
সকলোবোৰেইতো এতিয়া ৰক্তাভ কাঁচৰ টুকুৰাত
অবাটে যোৱা বাটৰ দিনলিপি

যাৰ হাতত ধৰি খোজ দিছিলো
যাৰ প্রশ্রয়ত আন্ধাৰ বুটলি জোনাক ছটিওৱাৰ সপোন দেখিছিলো
সেই আকাশ এতিয়া হেঙুলীয়া হ’ল
লক্ষ্য প্রাপ্তিৰ বাটত নিগৰা তেজক ভয় নকৰিবা বুলি কোৱা কলিজাবোৰ
লাহেকৈ বৰফ হ’ল

যাৰ কথা শিলৰ ৰেখা আছিল
তেওঁৰ আদর্শ অৱশেষত ছাঁই হ’ল
ভঙা পতাৰ খেলত কোনোবা ৰজা হ’ল
স্বদেশ উদ্ধাৰৰ তেজাল সপোনবোৰো
বিলাসৰ টোপনিত হেৰাই গ’ল

ৰুদ্ধদুৱাৰৰ সিপাৰে এতিয়া এৰি অহা পৃথিৱী
চিনাকী সুবাসৰ ৰিণিৰিণি সুকুমল সোঁৱৰণি
কাৰ অহংকাৰী খোজৰ গচকত জানো মোহাৰ খাই যাওঁ
সৰাপাতৰ বুলনিত হালধীয়া এটি পদাতিক।